1. Een tegenstander die de bal heeft, mag je omduwen. Toch wordt er weinig gezwommen tijdens een kajakpolowedstrijd, want door te eskimoteren (een techniek waarmee je de kajak terug rechtdraait) kom je snel terug boven water. 

2. De wedstrijd begint met een sprint naar de bal die de scheidsrechter in het midden van het speelveld werpt. Twee spelers varen dan zo snel mogelijk naar de bal toe, wat tot spectaculaire beelden kan leiden. 

3.Verdedigers mag je wegvaren om dichter bij het doel te raken, dit lukt het best door met de top van je kajak onder een andere kajak te duiken. 

4. De bal wordt rondgepast met de hand, maar mag onderschept worden met de peddel, zolang die niet binnen handbereik komt. 

5. Een team heeft 60 seconden de tijd om een doelpoging te wagen, anders gaat de bal naar de tegenstander. Dit zorgt ervoor dat kajakpolo een heel snelle en intensieve sport is.

Kajakpolo zoals we het nu kennen, bestaat nog maar enkele tientallen jaren. 100 jaar eerder speelde men ook al balspelen met boten, maar die zagen er heel wat anders uit. 

De eerste voorlopers van kajakpolo vinden we terug in Groot-Brittannië aan het einde van de 19e eeuw. Daar werden balspelen gespeeld in een afgesloten kajak, maar ook al rechtstaand op een vlakke boot of zelfs op houten vaten met paardenhoofden en een staart. In Duitsland en Frankrijk werden rond 1920 balspelen met kajaks of kano’s gespeeld als initiatie voor het kajak- en kanovaren en ook om vaartechnieken op wildwater te trainen. Zo hadden wildwatervaarders een goed alternatief om geregeld te blijven trainen en was dit een leuke en laagdrempelige manier om anderen enthousiast te maken voor de kajaksport. In Duitsland werden de eerste spelregels in 1926 opgesteld. De eerste officiële competitie vond er plaats in 1935, maar werd stilgelegd door de 2e wereldoorlog en pas terug opgepikt in 1969. 

In Frankrijk introduceerde de federatie “kanobal” als recreatieve sport in 1929. De eerste formele spelregels kwamen er daar in 1943. De voornaamste verschillen met het huidige kajakpolo waren toen grotere speelvelden, langere speelhelften en grotere doelen die op het water dreven. In Groot-Brittannië werd rond 1950 kajakpolo gespeeld, maar de vorm daarvan is minder duidelijk. In Australië speelde men vanaf 1952 kajakpolo met toerkano’s waarin telkens 2 spelers zaten. De voorspeler gooide dan de bal terwijl de achterste de boot bestuurde. Rond 1966 werd in Londen voor het eerst een boot gemaakt die al goed leek op de poloboot zoals we die nu kennen. Die boot werd gemaakt op vraag van scholen om in het zwembad basis- en eskimotagetechnieken te leren aan de studenten. De boot was korter en de punten waren afgerond om het zwembad niet te beschadigen. Dit nieuw type boot zorgde voor een hervorming van de sport met kleinere speelvelden, meer sprints en met de mogelijkheid om kort te draaien. 

De sport groeide in populariteit in Engeland en in 1970 werd een demonstratie gehouden in Londen, waar voor het eerst met hangende doelen werd gewerkt en men de bal met de hand mocht spelen. Vanaf het jaar daarna werd elke 2 jaar een nationale competitie georganiseerd en verspreidde deze versie van de sport zich verder over de wereld. Tot 1986 bleven er nog 2 verschillende speelstijlen bestaan: Engeland, Frankrijk en Australië kozen voor de hangende doelen en lieten toe dat de bal met de hand gespeeld werd. Duitsland, Italië en Nederland kozen voor het grotere speelveld, de drijvende doelen en speelden de bal enkel met de peddel. In 1986 legde de International Canoe Federation (ICF) uiteindelijk de reglementen voor kajakpolo vast en werd de Engelse speelstijl de maatstaf. 

Wil je meer weten over de geschiedenis van kajakpolo? Dan raden we het boek "Canoepolo - Basics, tactics and skills" door Ian Beasley aan, waarop deze tekst gebaseerd is.